Μια και είναι ημέρες
Πανελλαδικών Εξετάσεων, να διηγηθώ και εγώ μία ιστορία που είχα την τύχη να ακούσω
από τον Αντώνη Σουρούνη, τον
σπουδαίο αυτό συγγραφέα με την τόσο δυνατή γραφή του. Την ιστορία την είχε
πρωτοπεί πριν από λίγα χρόνια σε ένα αμφιθέατρο Πανεπιστημίου στο Βερολίνο,
όταν είχε πάει μετά από πρόσκληση φοιτητών, που ήθελαν να τον γνωρίσουν από
κοντά.
Ο
Σουρούνης, από την ημέρα που κατάλαβε τον εαυτό του, ήθελε να γίνει συγγραφέας. Όταν έφτασε λοιπόν στην τελευταία τάξη
του Γυμνασίου ο καθηγητής τους έβαλε ως θέμα έκθεσης την αποταμίευση. Ο Σουρούνης καθόταν στο τελευταίο θρανίο και επειδή
είχε καλοκαιριάσει, το παράθυρο δίπλα του ήταν μισάνοιχτο.
Καθώς
σκεπτόταν τι να γράψει, ξαφνικά βλέπει
δίπλα του στο περβάζι ένα μικρό σπουργίτι. Ο Αντώνης είχε στην τσέπη του
ένα κομμάτι ψωμί. Έκοψε λίγα ψίχουλα και από το ανοικτό παράθυρο τα έριξε δίπλα στο σπουργίτι. Εκείνο
δίστασε στην αρχή, μετά ξεθάρρεψε, πήρε ένα μικρό κομματάκι και πέταξε μακριά. Ύστερα από λίγο ξαναήρθε στο περβάζι.
Πήρε άλλο ένα μικρό κομμάτι και ξαναπέταξε. Το ίδιο έκανε μέχρι να πάρει όλα τα
ψίχουλα.
«Αυτό είναι αποταμίευση!» σκέφτηκε ο Σουρούνης, «αυτό
θα γράψω!» και έτσι έπραξε. Μόλις διάβασε την έκθεση ο καθηγητής, του είπε: «Σουρούνη, εσύ με αυτά που γράφεις δεν θα
μπεις ποτέ στο πανεπιστήμιο».
Μόλις
τελείωσε την ιστορία οι φοιτητές στο αμφιθέατρο ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Ο Σουρούνης με την έκθεσή του για το
σπουργίτι είχε αποτύχει να συνεχίσει τις σπουδές του μετά το Γυμνάσιο, όμως πολλά χρόνια μετά χάρη σε αυτή τη γραφή
βρισκόταν μέσα στο Πανεπιστήμιο, ως ένας
απλός καθηγητής της ζωής περιστοιχισμένος από τους αγαπημένους του φοιτητές.
- Από το διαδίκτυο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου