Το αναπόφευκτο τέλος της Νέας Δημοκρατίας

Δεν θυμάμαι τα τελευταία 30 χρόνια άλλη περίοδο στην πολιτική ιστορία της χώρας που η απουσία αντιπολίτευσης να προκαλεί τόση ζημιά στον τόπο. Η ακροβασία της κυβέρνησης σε ένα λεπτό σχοινί δημαγωγίας, ακραίου ερασιτεχνισμού και συνειδητής επένδυσης στο ψεύδος και στην πλάνη ενός εξουθενωμένου λαού καθιστά την αυτοϋπονόμευση της Νέας Δημοκρατίας πολλαπλώς καταστροφική.

Το χειρότερο από όλα; Οι εσωκομματικές εκλογές της 20ής Δεκεμβρίου δεν πρόκειται να λύσουν ούτε τα προβλήματα του κόμματος ούτε θα ανταποκριθούν (με όποιο αποτέλεσμα) στις προσδοκίες των ψηφοφόρων του «Ναι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.

Ας μην το ξεχνάμε: ο κουρασμένος, αναχρονιστικός μηχανισμός της λεωφόρου Συγγρού που γελοιοποιήθηκε σε ζωντανή μετάδοση την Κυριακή 22 Νοεμβρίου έγινε μέσα σε λίγους μήνες έσχατο αποκούμπι όσων έβλεπαν τι φέρνει μαζί του ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η Νέα Δημοκρατία κατόρθωσε ως διά μαγείας να πείσει τους πολίτες ότι «άλλαξε» ή ότι «έμαθε από τα λάθη της». Το αντίθετο. Το 28% του Σεπτεμβρίου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα αντανακλαστικά τρόμου που κινητοποιούσε το ενδεχόμενο επανεκλογής του Αλέξη Τσίπρα. Δυστυχώς οι αφορμές δεν λείπουν ποτέ. Χωρίς να το περιμένει κανείς, ο θάνατος του ηθοποιού Μηνά Χατζησάββα ανέδειξε την περασμένη εβδομάδα τις χαώδεις, συχνά, διαφορές ανάμεσα στους υποψηφίους σε βασικά θέματα πολιτικής και κοινωνικής αντίληψης.

Υπάρχει ένα εμφανές ρήγμα που δεν είναι μόνο ιδεολογικό ή πολιτικό. Εχει ρίζες στην κοινωνία και στην πραγματική ζωή. Και σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με τις εγκάρσιες μετατοπίσεις που σπαράσσουν την ελληνική κοινωνία από την αρχή της κρίσης. Δεν χρειάζεται να είσαι πολιτικός αναλυτής για να δεις ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πολύ περισσότερα να μοιραστεί με συναδέλφους του στο Ποτάμι ή στη Δημοκρατική Συμπαράταξη παρά με μέλη της δικής του Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Αντίστροφα, η απήχηση του Απόστολου Τζιτζικώστα σε ένα ακροατήριο που ενδεχομένως έλκεται από τον λόγο του Πάνου Καμμένου δίνει τον τόνο για το είδος του πλουραλισμού που μπορεί να «πουλήσει» αύριο η Νέα Δημοκρατία. Ολα αυτά φυσικά και δεν είναι πρωτόγνωρα. Σε όλη την Ευρώπη, τα μεγάλα κόμματα εξουσίας έχουν στον πυρήνα τους την πολυσυλλεκτικότητα και τις διαφορετικές τάσεις. Το πρόβλημα στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας είναι ότι η δική της πολυσυλλεκτικότητα «τσουλάει» πια στις τσακισμένες ράγες ενός κόσμου που δεν υπάρχει πλέον.

Οι σεισμικές ρηγματώσεις που βίωσε η χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια αφαίρεσαν από τη Νέα Δημοκρατία τις παραδοσιακές της κοινωνικές αναφορές ενώ ακόμα και με όρους πολιτικού μάρκετινγκ το προϊόν «Νέα Δημοκρατία» είναι περισσότερο από εμφανές ότι έχει εξαντλήσει τις δεξαμενές του. Στον ορίζοντα αναδύονται πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες που υπερβαίνουν τον πολιτικό χάρτη της μεταπολίτευσης και την ίδια τη Νέα Δημοκρατία.

Η συμφιλίωση με τη νέα πραγματικότητα απαιτεί γενναιότητα. Και δυστυχώς ο χρόνος πιέζει αφόρητα.

• Του Δημήτρη Ρηγόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ