Να µην πάει η χώρα στα βράχια

Ορισμένες από τις σταθερές και µόνιµες παθογένειες της πολιτικής µας ζωής, που θα ανέµενε κανείς αν όχι να έχουν πλήρως εξαλειφθεί, πάντως, να έχουν τουλάχιστον υποχωρήσει αισθητά στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, είναι ο κοµµατικός φανατισµός και η ανελέητη µάχη της καρέκλας και της κουτάλας. ∆υστυχώς, όµως, µετά από έξι χρόνια βαθιάς οικονοµικής ύφεσης, τα περισσότερα πολιτικά στελέχη της χώρας όχι µόνο δεν έχουν κάνει την αυτοκριτική τους, αλλά εξακολουθούν να βάζουν το κοµµατικό και το προσωπικό τους συµφέρον πάνω από το εθνικό. Η εξουσία παραµένει αυτοσκοπός γι’ αυτούς και είναι έτοιµοι να θυσιάσουν τα πάντα, προκειµένου είτε να την κατακτήσουν, είτε να τη διατηρήσουν! Η πορεία και το µέλλον της χώρας είναι δευτερεύουσες προτεραιότητές τους µπροστά στην επικράτηση της παράταξής τους και την κατάληψη του θώκου, που οι ίδιοι ορέγονται...

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ του ΣΥΡΙΖΑ στα χρόνια της αντιπολίτευσης χαρακτηρίσθηκε από την κάθετη και συχνά ανεξήγητη άρνησή του να συνεννοηθεί µε την τότε κυβέρνηση ακόµη και για τα στοιχειώδη... Η ηγεσία του δεν υπερψήφισε στην προηγούµενη Βουλή ούτε καν τα αυτονόητα! Ελεγε συνεχώς όχι, ακόµη και σε όσα ήταν προφανώς και πανθοµολογουµένως απαραίτητα για να επιβιώσει η χώρα. Και, βέβαια, αυτή η άγονη και εν πολλοίς αντιδραστική τακτική του κορυφώθηκε µε την επιλογή του να «αξιοποιήσει» την προεδρική εκλογή για να ρίξει την κυβέρνηση Σαµαρά και να οδηγήσει πρόωρα και, όπως αποδείχθηκε, άκαιρα τη χώρα σε εθνικές εκλογές. Επιλογή που µπορεί να έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ νωρίτερα στην εξουσία, αλλά αναµφισβήτητα έβλαψε τη χώρα, οδηγώντας τη σε τραπεζικούς περιορισµούς -capital controls- αλλά και σε ένα τρίτο µνηµόνιο, χειρότερο από τα δύο που είχαν προηγηθεί.

Η ΑΓΟΝΗ ΑΥΤΗ ΣΤΑΣΗ του ΣΥΡΙΖΑ κατά την περίοδο της θητείας του στα έδρανα της αντιπολίτευσης δηµιούργησε, όπως ήταν φυσικό, βαθύ χάσµα στη σχέση του µε τις άλλες πολιτικές δυνάµεις και ιδίως µε τη σηµερινή αξιωµατική αντιπολίτευση, µε αποτέλεσµα να εισπράττει τώρα την έντονη άρνησή της στις εκκλήσεις του για συναίνεση και συνεργασία. Και, βέβαια, µε δεδοµένη την ασθενή και εξαιρετικά εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 153 βουλευτών που διαθέτει η σηµερινή κυβέρνηση, η αδυναµία συνεννόησης των κοµµάτων επιτείνει την αίσθηση της αστάθειας και της αβεβαιότητας. Αν, µάλιστα, αναλογισθεί κανείς την κρισιµότητα των µεγάλων και δυσεπίλυτων θεµάτων, που καλείται να αντιµετωπίσει η χώρα τους επόµενους µήνες, τότε καθίσταται προφανές ότι ο κίνδυνος να οδηγηθούµε σε οριστική και πλήρη χρεοκοπία παραµένει υψηλός. Ο εφιάλτης ενός πιθανού Grexit ακόµη δεν έχει παρέλθει...

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ και «κόκκινα» δάνεια, από τη µία πλευρά, αλλά και ιδιωτικοποιήσεις και αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, από την άλλη, είναι οι πολιτικές προτεραιότητες των επόµενων µηνών. Και από την επιτυχή αντιµετώπισή τους θα κριθεί αν θα «ξεκλειδώσουµε» τα ανταλλάγµατα που οι δανειστές µάς έχουν υποσχεθεί για άλλη µια φορά. Αν θα επιτύχουµε, δηλαδή, µια ευνοϊκή ρύθµιση του υπέρογκου και διαρκώς αυξανόµενου δηµοσίου χρέους µας, ώστε η αποπληρωµή του να καταστεί ευχερέστερη, αλλά και αν θα επωφεληθούµε της ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, από την οποία παραµένουµε αποκλεισµένοι µέχρι σήµερα. Και, βέβαια, είναι περιττό να επισηµάνουµε ότι, αν όλα αυτά δεν συµβούν, η Ελλάδα δεν πρόκειται να µπει στον «χάρτη» των διεθνών επενδύσεων. Και, εποµένως, η πολυπόθητη ανάπτυξη θα παραµείνει όνειρο θερινής νυκτός...

ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, οι εβδοµάδες και οι µήνες που έρχονται είναι µεγάλης κρισιµότητας και υψηλού πολιτικού κινδύνου. Αν η κυβέρνηση πέσει και οδηγηθούµε για τέταρτη φορά µέσα σε έναν χρόνο σε κάλπες, οι επιπτώσεις για την οικονοµία µας, αλλά και για τη διεθνή εικόνα της χώρας θα είναι δραµατικές. Και, βέβαια, το βασικό ερώτηµα στην περίπτωση αυτή είναι αν και κατά πόσον µια νέα κυβέρνηση κεντροδεξιάς πολιτικής κατεύθυνσης θα µπορέσει να «περάσει» όσα περιλαµβάνει το τρίτο µνηµόνιο ή αν, αντίθετα, θα αρχίσουν να «ξηλώνονται» πεζοδρόµια µε την πρώτη απόπειρά της να εφαρµόσει σκληρά µέτρα στα µέτωπα του ασφαλιστικού, του φορολογικού, του αγροτικού και των «κόκκινων» δανείων. Αλλωστε, είναι κοινό ευρωπαϊκό µυστικό ότι οι «αριστερές» κυβερνήσεις επιτυγχάνουν, συνήθως, να επιβάλουν αυστηρή λιτότητα µε πολύ λιγότερες αντιδράσεις.

ΙΣΩΣ, ΛΟΙΠΟΝ, τα κόµµατα της αντιπολίτευσης θα πρέπει να ξανασκεφθούν τη στάση που θα τηρήσουν. Αν, δηλαδή, η καλύτερη λύση για τη χώρα, αλλά και για το δικό τους πολιτικό µέλλον, είναι να αντιγράψουν την αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, που µέχρι χθες καυτηρίαζαν. Ή αν, αντίθετα, η καλύτερη πολιτική «τιµωρία» για τα όσα ανεύθυνα και ατεκµηρίωτα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ στα χρόνια της αντιπολιτευτικής του θητείας είναι η παραµονή του στην εξουσία µέχρι την πλήρη εφαρµογή των µνηµονιακών δεσµεύσεων, που υπέγραψε το περασµένο καλοκαίρι. Ωστε να αναλάβει έτσι και το πολιτικό κόστος των όσων µέχρι σήµερα έπραξε ή παρέλειψε να πράξει. Ούτως ή άλλως, όµως, το βασικό πολιτικό µέληµα όλων -κυβέρνησης και αντιπολίτευσης- πρέπει να είναι να µην πάει η χώρα στα βράχια. Αν κάτι τέτοιο συµβεί, ο λαός και η Ιστορία δεν θα συγχωρήσουν κανέναν τους!

• Του Νίκου Χατζηνικολάου από το http://www.enikonomia.gr/