Οι
μπασκέτες που ξαναστήθηκαν στη θέση τους εκτιμώ ότι έπρεπε να μας ενώνουν, όχι
να μας χωρίζουν… Κι ωστόσο κι αυτό είναι ένα θέμα σκληρής «κριτικής».
Παρακολουθούμε τον τρόπο που
αντιμετωπίζουν μερικοί άνθρωποι θέματα για τα οποία μπορεί να διαφωνούμε
πολιτικά… Αντί να εκφράσουν κόσμια την άποψη τους, όσο διαφορετική κι αν είναι
εξαντλούνται σε βρισιές και σε χαμηλού επιπέδου κριτική που δεν αρμόζει σε μια
πολιτισμένη κοινωνία…
Αυτές οι βρισιές τους, είναι η δήθεν
κριτική, αλλά κι ένα παιδί πια είναι σε θέση να δει τι κρύβεται πίσω από αυτή
τη λογική της σκέψης τους…
Τι ήθελαν δηλαδή; Να μη φτιάχνονταν τα
ανοιχτά γηπεδάκια μπάσκετ στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα, ώστε να μπορούν
απρόσκοπτα να τα… ψάλλουν απέναντι σε ένα Δήμο που, επειδή εκείνοι που κατέχουν
τις θέσεις ευθύνης δεν είναι φίλοι τους –με την έννοια που εκείνοι δίνουν στη
φιλία- πρέπει να είναι συνεχώς στο στόχαστρο μια άδικης κριτικής…
Αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε τη
λογική τους. Και δεν θέλουμε να μπούμε στο μικρόκοσμο της παράνοιας τους. Αν
αναφέρουμε εδώ, σ’ αυτό το Blog, κάποια πράγματα είναι μόνο για να τους αποκαλύψουμε στα μάτια
των συνδημοτών μας..
Να δουν, ότι αυτά τα… αρνιά, είναι
τελικά λύκοι που δεν ενδιαφέρονται ουσιαστικά για το μέλλον της πόλης μας, αλλά
αποκλειστικά και μόνο για τους ιδιοτελείς σκοπούς της πολιτικής επιβίωσης τους.
Έχουμε γνώση πως μας χαρακτηρίζουν
στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, αλλά δεν μας απασχολεί ο μικροκόσμος τους…
Ίσως αν ήταν πιο σοβαροί, να μπορούσαμε να βρούμε πεδίο επικοινωνίας… Αν… Αλλά
είναι σα να ψάχνεις βελόνα στ’ άχυρα αναζητώντας κοινό πλαίσιο λογικής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου