Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Από την «Αναφορά στον Γκρέκο»

Όταν ένας Έλληνας ταξιδεύει στην Ελλάδα, το ταξίδι του έτσι μοιραία μετατρέπεται επίπονη αναζήτηση του χρέους . Πώς να γίνουμε και εμείς άξιοι των προγόνων μας, πώς να τη συνεχίσουμε, χωρίς να την ντροπιάσουμε, την παράδοση της ράτσας μας; Μια αυστηρή ασίγαστη ευθύνη βαραίνει τους ώμους σου, βαραίνει τους ώμους όλων των ζωντανών Ελλήνων. Ακαταμάχητη μαγική δύναμη έχει το όνομα - όποιος γεννήθηκε στην Ελλάδα έχει το χρέος να συνεχίσει τον αιώνιο ελληνικό θρύλο .

Ένα ελληνικό τοπίο δε δίνει σ’ εμάς τους Έλληνες μιαν αφιλόκερδη ανατριχίλα ωραιότητας -έχει ένα όνομα το τοπίο – το λένε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Ολυμπία, Θερμοπύλες, Μυστρά – συνδέεται με μιαν ανάμνηση, εδώ ντροπιαστήκαμε, εκεί δοξαστήκαμε και μονομιάς το τοπίο μετουσιώνεται σε πολυδάκρυτη, πολυπλάνητη ιστορία. Κι όλη η ψυχή του Έλληνα προσκυνητή αναστατώνεται . Το κάθε Ελληνικό τοπίο είναι τόσο ποτισμένο από ευτυχίες και δυστυχίες με παγκόσμιο αντίκτυπο, τόσο γεμάτο ανθρώπινο αγώνα, που υψώνεται σε μάθημα αυστηρό και δεν μπορείς να του ξεφύγεις – γίνεται κραυγή και χρέος έχεις να την ακούσεις .

Αληθινά τραγική ‘ναι η θέση της Ελλάδας - βαριά πολύ η ευθύνη του σημερινού Έλληνα - απιθώνει στους ώμους μας επικίντυνο, δυσκοεκτέλεστο χρέος – καινούριες από την Δύση κι η Ελλάδα, ανάμεσα πάντα στις δυο συγκρουόμενες ορμές, γίνεται πάλι στρόβιλος . Η Δύση, ακλουθώντας την παράδοση της λογικής και της έρευνα , ορμάει να κατακτήσει τον κόσμο – κι η Ανατολή, σπρωγμένη από τρομοκρατικές υποσυνείδητες δυνάμεις, χιμάει κι αυτή να καταχτήσει τον κόσμο – κι η Ελλάδα, ανάμεσα τους, γεωγραφικό και ψυχικό σταυροδρόμι του κόσμου, χρέος έχει πάλι να φιλιώσει τις δυο τούτες τεράστιες ορμές, βρίσκοντας την σύνθεση. Θα μπορέσει;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου